Siena (maar dan anders)

We zijn weer terug van vakantie. Leuke dingen gezien, leuke mensen ontmoet en weer tijd om eens wat plaatjes te laten zien. Niet zozeer hetgeen we al kennen, maar eens wat anders. Zo ook Siena. Al enkele malen bezocht, en telkens loop je min of meer dezelfde route. Zonder er echt bij na te denken loop je met de toeristenstroom mee. Want daar tref je dan vanzelf de bezienswaardigheden aan. Met als gevolg dat iedereen met min of meer dezelfde plaatjes thuiskomt. Het licht aflopende plein van Siena, waar de palio wordt gehouden, daar zie je erg veel plaatjes van. Veelal met het gemeentehuis er centraal op. Maar heeft iemand ooit de andere kant gezien?

Gastblog van Yannick Eling

Chemische reactie

Fotografie en radio hebben iets gemeenschappelijks: ze zijn beperkt. Een stuk beperkter dan bijvoorbeeld televisie, een combi van beeld en geluid. Foto´s hebben alleen het beeld; de rest moet je er maar bij fantaseren. Dat beperkte is wat fotografie spannend maakt, dat weten jullie ongetwijfeld beter dan ik. Om te begrijpen hoe dat voor radio geldt, wil ik je vragen om een koptelefoon te pakken en een virtuele knipbeurt bij deze Italiaanse kapper te ondergaan.

Radio is wat ik spannend vind. Op m’n zeventiende begon ik bij de lokale omroep van Woerden, inmiddels ben ik freelance radioredacteur voor de NOS en schrijf ik de nieuwsbulletins die je op onder meer 3FM hoort. Ondertussen moet ik m’n opleiding Journalistiek nog afmaken en als onderdeel daarvan drink ik nu limoncello, eet ik de meest onbekende pastasoorten en studeer ik ondertussen voor een half jaar Italiaans aan de universiteit van Siena.

Een toevallige ontmoeting in Italië met Peter resulteerde in een gesprek over de charme van fotografie en radio, zijn passie en mijn werk. Naarmate het gesprek vorderde, ontdekte ik steeds meer overeenkomsten tussen die twee bezigheden. Ieder z’n talent, ik zal door mijn trillende handjes nooit een awardwinning foto gaan maken. Maar ik kon me wél goed voorstellen hoe Peter mensen of objecten op het juiste moment in de juiste vorm vast legt. In feite doe ik dat ook als ik een item maak.

Hoe tof zou het zijn als radio en fotografie samen komen? Je zou denken dat dan de complete charme van beide vormen van verhalen vertellen zou verdwijnen: als je radio luistert, wil je geen beeld. Toch denk ik dat je in sommige gevallen kunt spreken van een versterkende combinatie: een chemische reactie tussen radio en fotografie die resulteert in iets spannends: een audioslide.

De eerste keer dat ik die spanning voelde, was toen een zeker Amerikaans blaadje dat zich The New York Times noemt, een terugblik maakte op de aanslagen van 11 september 2001. Ze maakten daarvan een ongelofelijke audioslide door interviews met de ijzervreters in de lucht boven ground zero te combineren met verbluffende foto’s.

Ook deze audioslide over de kernramp in Tsjernobyl is een fantastisch voorbeeld . De emotie komt keihard binnen. Bij een video zou je door elke beweging van het beeld afgeleid worden. De combinatie van radio en foto’s creëert een rust waarbij je kunt nadenken wat er eigenlijk verteld wordt. De mensen die meedoen aan het project Mediastorm (www.mediastorm.com) hebben een schatkamer met prachtige voorbeelden op hun site staan.

Heel anders is dit verhaal

van een schaapsherder in de duinen van Bergen aan Zee, van de Nederlandse audioslide-specialist Emiel Elgersma. Het item duurt een minuut, maar alles zit erin: emotie en informatie.

In een tijd waarin iedereen de hele dag achter z’n laptop zit, is dit een manier van verhalen vertellen die langzaam op steeds meer plekken wordt opgepikt. Het is op vele vlakken nog onontgonnen gebied, dus daar ligt een taak voor ons radiomakers en voor jullie fotografen.

Doen jullie mee?