Wamberg

 Het was een mooie herfstdag vandaag. En dan bedoel ik niet dat het regent, stormt of onweert. Nee, de zon scheen, een graad of 10 en een fantatische dag om toch nog even buiten te zijn voordat de winter echt komt. Als die komt dan. Maar dus wel even tijd voor een korte wandeling over landgoed de Wamberg. Een landgoed incl kasteel in Sint-Michielsgestel. Voor de liefhebbers, kijk op de site van IVN. Maar daar gaat het me niet om. Dit was namelijk een perfect moment om eens te experimenteren met een aantal voorinstelling van Lightroom. Lightroom is het programma waarmee ik mijn foto's catalogiseer en bewerk. En Matt Kloskowski (heeft een blog genaamd 'lightroom killer tips') geeft op zijn blog een aantal voorinstellingen voor herfstfoto's. Dus welk een mooi moment voor een test. Voor de liefhebbers, deze is bewerkt met de instelling 'fall foliage | medium'. En ik moet zeggen, hij komt er wel mooi uit! Matt, thanks!

Maar er valt natuurlijk nog wel wat meer te experimenteren. Het bos is momenteel bezaaid met paddestoelen, bladeren, maar ook omgevallen bomen en dood hout. Kortom, een paradijs om met foto's te experimenteren. Zo liggen omgevallen bomen met afgebroken wortels aan de oppervlakte. En daar kun je ook leuke dingen mee doen. Nu niet richting de verzadigde kleuren van de herfst, maar naar zwart en wit. En een beetje grijs.

Luzerner Festwoche

Soms gebeurt het zomaar, dat je met je neus in de boter valt. Of gewoon op het goede moment op de juiste plek bent. Wij hadden dat dit jaar tijdens de vakantie. Weer naar Toscane (die foto's komen later) en de heenreis via Zwitserland, met de overnachting in Luzern. Camping Lido, voor de kenners. Camping Lido ligt aan het meer, dus in de avond kun je daar best mooie plaatjes maken, en even genieten na een lange autorit.

Maar wat blijkt, de zaterdag dat wij er zijn is het de laatste avond van de Luzerner Festwoche. Wat dat precies is, geen idee. Maar de hele stad staat op stelten, overal kraampjes en live muziek. Kortom, wel gezellig, zo lijkt het. Budgettaire redenen houden ons echter tegen om het te gaan bekijken. Echter, het sluitstuk van de Festwoche is een professionele vuurwerkshow. Van ruim een half uur (of was het 3 kwartier?). Die show wordt gegeven in Luzern zelf, aan de waterkant. En wij staan er recht tegenover. Perfecter kan het bijna niet...

Help-portrait 2012

Help-portrait, een initiatief dat ik van harte ondersteun. Al 3 jaar organiseren we (Kees-Jan en mezelf) dit evenement voor de regio Den Bosch (en omstreken). Voor diegenen die niet bekend zijn met dit wereldwijde evenement kijk eens op help portrait internationaal of Help-portrait nederland
En telkens weer worden we verrast over de reacties die we losmaken. Foto's maken, geven en met name een steun in de rug geven aan diegenen die het nodig hebben, helpt!
Ook dit jaar waren we vast van plan om weer mee te doen. Echter, door drukte, veel drukte, op het werk is het er dit jaar niet van gekomen om er aan te beginnen. En toen we dat doorhadden, was het eigenlijk te laat om het nog van de grond te tillen voor deze regio. Les voor volgend jaar dat we eerder moeten starten.
Maar wil dat zeggen dat we dan dit jaar maar niets doen? Nou nee, niet echt. Dit inspirerende evenement is te mooi om zomaar voorbij te laten gaan. Vandaar dat ik me via de nederlandse Help-portrait site heb aangemeld bij de organisatie in Breda, waar ik van  harte werd verwelkomd.
Op 8 december gaan we daar met 3 fotografen portretfoto's maken en uitdelen, uiteraard gratis en voor niets, aan die mensen die wel een steun in de rug kunnen gebruiken. Ondersteund door live-muziek. Met een verwachte opkomst van 200 portretten, is dat wel een uitdaging...
Ze zijn daar in contact met diverse mogelijke sponsoren om dit alles mogelijk te maken (printers, papier en inkt hebben we in ieder geval nodig als we direct willen uitdelen). Mochten er onder de lezers van mijn blog nu mensen zich aangesproken voelen dit fantastische initiatief mede mogelijk te maken, neem gerust contact met me op.

Ambachten : Namsce Bazar

Zo blijf je tijdens de vakantie natuurlijk niet alleen maar op je stoel liggen met een biertje of lekker glaasje wijn in de hand. Je wilt ook eens wat zien, en mensen ontmoeten. En soms gebeurt dat heel onverwacht. Zo ook in deze winkel, de 'namsce bazar'. Net buiten San Gimignano, ligt, deze ietwat onopvallende winkel. We zijn er al ettelijke malen langsgelopen, maar pas dit jaar keken we echt naar binnen. En daar zagen we iemand nog handmatig lederen riemen, tassen en portemonnees maken. Eigenlijk zagen we dat natuurlijk niet, maar deze beste man was op dat moment stukjes leer in de olie aan het zetten om er later een portemonnee van te maken. En dat ie ook tassen en riemen maakte, vertelde hij ons later.



Want als Antonio Marconi begint te vertellen, komt zijn hele levensverhaal langs. Gestudeerd als ingenieur, niet gelukkig in zijn werk, en zelf het bewerken van leer opgepakt. Zonder leermeester, en tegen het advies van zijn ouders in. Maar na een lastige aanloopperiode, blijkt hij wel kundig en uiteindelijk komt zijn opleiding wel van pas bij het runnen van een winkel. Hij loopt intussen tegen de pensioengerechtigde leeftijd en zou zijn kennis graag doorgeven. En heeft dat ook een paar keer geprobeerd. Toch blijkt het hebben van de alleen niet voldoende te zijn. Het aanvoelen van wat de markt wil, is veel voornamer. En het grote probleem is de import van landen als China.
Als je in San Gimignano komt, stap er eens binnen en maak een praatje. Dat stelt ie zeker op prijs. Wij zijn er binnengestapt, om er pas 1 uur later weer buiten te gaan.
En kijk ook eens op zijn site :Namsce bazar

Siena (maar dan anders)

We zijn weer terug van vakantie. Leuke dingen gezien, leuke mensen ontmoet en weer tijd om eens wat plaatjes te laten zien. Niet zozeer hetgeen we al kennen, maar eens wat anders. Zo ook Siena. Al enkele malen bezocht, en telkens loop je min of meer dezelfde route. Zonder er echt bij na te denken loop je met de toeristenstroom mee. Want daar tref je dan vanzelf de bezienswaardigheden aan. Met als gevolg dat iedereen met min of meer dezelfde plaatjes thuiskomt. Het licht aflopende plein van Siena, waar de palio wordt gehouden, daar zie je erg veel plaatjes van. Veelal met het gemeentehuis er centraal op. Maar heeft iemand ooit de andere kant gezien?

Gastblog van Yannick Eling

Chemische reactie

Fotografie en radio hebben iets gemeenschappelijks: ze zijn beperkt. Een stuk beperkter dan bijvoorbeeld televisie, een combi van beeld en geluid. Foto´s hebben alleen het beeld; de rest moet je er maar bij fantaseren. Dat beperkte is wat fotografie spannend maakt, dat weten jullie ongetwijfeld beter dan ik. Om te begrijpen hoe dat voor radio geldt, wil ik je vragen om een koptelefoon te pakken en een virtuele knipbeurt bij deze Italiaanse kapper te ondergaan.

Radio is wat ik spannend vind. Op m’n zeventiende begon ik bij de lokale omroep van Woerden, inmiddels ben ik freelance radioredacteur voor de NOS en schrijf ik de nieuwsbulletins die je op onder meer 3FM hoort. Ondertussen moet ik m’n opleiding Journalistiek nog afmaken en als onderdeel daarvan drink ik nu limoncello, eet ik de meest onbekende pastasoorten en studeer ik ondertussen voor een half jaar Italiaans aan de universiteit van Siena.

Een toevallige ontmoeting in Italië met Peter resulteerde in een gesprek over de charme van fotografie en radio, zijn passie en mijn werk. Naarmate het gesprek vorderde, ontdekte ik steeds meer overeenkomsten tussen die twee bezigheden. Ieder z’n talent, ik zal door mijn trillende handjes nooit een awardwinning foto gaan maken. Maar ik kon me wél goed voorstellen hoe Peter mensen of objecten op het juiste moment in de juiste vorm vast legt. In feite doe ik dat ook als ik een item maak.

Hoe tof zou het zijn als radio en fotografie samen komen? Je zou denken dat dan de complete charme van beide vormen van verhalen vertellen zou verdwijnen: als je radio luistert, wil je geen beeld. Toch denk ik dat je in sommige gevallen kunt spreken van een versterkende combinatie: een chemische reactie tussen radio en fotografie die resulteert in iets spannends: een audioslide.

De eerste keer dat ik die spanning voelde, was toen een zeker Amerikaans blaadje dat zich The New York Times noemt, een terugblik maakte op de aanslagen van 11 september 2001. Ze maakten daarvan een ongelofelijke audioslide door interviews met de ijzervreters in de lucht boven ground zero te combineren met verbluffende foto’s.

Ook deze audioslide over de kernramp in Tsjernobyl is een fantastisch voorbeeld . De emotie komt keihard binnen. Bij een video zou je door elke beweging van het beeld afgeleid worden. De combinatie van radio en foto’s creëert een rust waarbij je kunt nadenken wat er eigenlijk verteld wordt. De mensen die meedoen aan het project Mediastorm (www.mediastorm.com) hebben een schatkamer met prachtige voorbeelden op hun site staan.

Heel anders is dit verhaal

van een schaapsherder in de duinen van Bergen aan Zee, van de Nederlandse audioslide-specialist Emiel Elgersma. Het item duurt een minuut, maar alles zit erin: emotie en informatie.

In een tijd waarin iedereen de hele dag achter z’n laptop zit, is dit een manier van verhalen vertellen die langzaam op steeds meer plekken wordt opgepikt. Het is op vele vlakken nog onontgonnen gebied, dus daar ligt een taak voor ons radiomakers en voor jullie fotografen.

Doen jullie mee?

Onderlinge wedstrijd Ars Longa

Vandaag waren er weer eens paardrijwedstrijden in de manege. Ik heb daar als eens vaker over geschreven, want ik ben er vrijwel iedere keer bij. Sindskort dus met een 70-300L, maar ook daarover heb ik al verteld wat een prachtlens dat is. Dus dit keer geen stukje over de nieuwe lens, of de combinatie van de nieuwe lens met een 7D (dat gaat goed). Of een stukje over het pakken van het juiste moment bij het paardrijden (Ik weet nog steeds niet precies welk moment dat nu is bij dressuur. Bij springen krijg ik het aardig in de gaten). Ook geen stukje over het fotograferen bij slechte lichtomstandigheden in de manege. Maar een stukje over de beleving om de wedstijd heen. Als je de hele dag in de ring staat, zie je elke keer hetzelfde patroon terug. Families gaan, moedigen aan, gaan wat drinken en vertrekken weer na de prijstuitreiking. En dat aanmoedigen begint al op jonge leeftijd, door broertjes en zusjes die eigenlijk niet over de rand kunnen kijken, en dan maar op een kruk gaan zitten (of staan) om toch maar niets te hoeven missen van de proef van hun zusje (er zitten maar weinig jongens tussen). En soms ben je dan net op tijd om het broertje alle moeite te zien doen, en het net te redden om boven de bakrand uit te komen..

Voor de liefhebbers, de rest van de foto's staan hier : arslonga foto's  Dat wil zeggen, die komen in de loop van de volgende week.